Zgodnie z brzmieniem art. 19 ust. 1 Prawa Upadłościowego: „Sprawy o ogłoszenie upadłości rozpoznaje sąd właściwy dla głównego ośrodka podstawowej działalności dłużnika”.

Natomiast ust. 1c wspomnianego artykułu stanowi, że: „W przypadku osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą lub zawodową domniemywa się, że głównym ośrodkiem jej podstawowej działalności jest główne miejsce wykonywania działalności gospodarczej lub zawodowej; w przypadku każdej innej osoby fizycznej domniemywa się, że głównym ośrodkiem podstawowej działalności jest miejsce zwykłego pobytu tej osoby”.

Jeżeli pracujący za granicą dłużnik rozważa złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości w Polsce, musi przeanalizować, czy będzie w stanie wykazać, że główny ośrodek jego interesów życiowych, pomimo pracy za granicą, jest nadal w Polsce. Szansę na uzyskanie oddłużenia ma jeżeli np. jego najbliższa rodzina mieszka na terenie Rzeczypospolitej Polskiej i w tym kraju jest jego dom, a pobyt za granicą jest tylko czasowy.

Ust. 3 wspomnianego na wstępie artykułu stanowi natomiast, że „jeżeli dłużnik nie ma w Rzeczypospolitej Polskiej głównego ośrodka podstawowej działalności, właściwy jest sąd miejsca zwykłego pobytu albo siedziby dłużnika, a jeżeli dłużnik nie ma w Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zwykłego pobytu albo siedziby, właściwy jest sąd, w którego obszarze znajduje się majątek dłużnika” – i nie chodzi tu tylko o dom lub mieszkanie. Majątek dłużnika może stanowić np. samochód, dzieła sztuki czy sprzęt budowlany.